h2 class="sidebar-title">Links muziekgek: januari 2007

muziekgek

Music is my first love, op deze weblog geef ik verslag van muzikale zaken waar ik mee bezig ben. Dat kan een internet adres zijn, een artiest of andere onderwerpen die met muziek te maken hebben.

maandag, januari 22, 2007

Meindert reli blues - Hou alsjeblieft mijn graf schoon.

kijk eens op you tube http://www.youtube.com/watch?v=gjXA8r_wdDk . Dit is een vertaling van see to it that my grave is kept clean.

Het nummer is van Blind Lemon Jefferson. Het werd o.a. door Bob Dylan gecovered.

Voor verdere informatie over Meindert Talma en de Negroes zie:
http://en.wikipedia.org/wiki/Meindert_Talma_%26_the_Negroes

donderdag, januari 18, 2007

Interessante film

Afkomstig van nu.nl

Jimmy Rosenberg – De vader, de zoon & het talent
De Nederlandse Jimmy Rosenberg was nog maar 18 jaar toen hij een wereldwijde deal kreeg bij het fameuze Sony Classics in New York en werd gezien als de opvolger van meestergitarist Django Reinhardt.
Maar het ging vervolgens helemaal fout. Maar hij is nog maar 26 en het zou ook zomaar nog helemaal goed kunnen komen. Over zijn leven tot nu is een zeer opvallende film gemaakt.

Jimmy komt uit de bekende ‘ Sinti’ familie uit Asten en wist reeds op zeer jonge leeftijd de gitaar zo te bespelen dat iedereen hem vergeleek met de grootste gitarist ooit : Django Reinhardt.
En hij kon nog niet eens alle grepen spelen met zijn nog kleine handen maar zijn virtuoze improvisatietalent en zijn verbazingwekkende snelheid ontwikkelden zich razendsnel. Al snel speelde hij met de Groten van deze aarde zoals George Benson, Stephane Grapelli en Les Paul.
Toekomst
Een gouden toekomst lag in het verschiet en al helemaal toen hij het beroemde Sony Classics contract scoorde. Hij verkocht alle grote zalen ter wereld uit (waaronder Carnegie Hall in New York, waar ook alle andere grote gitaristen aanwezig waren om het talent te zien) en verdiende al snel miljoenen.
Met zijn eerste album ‘The Incredible Jimmy Suite’ bevestigde hij zijn reputatie op een overweldigende manier.
Gevangenis en drugs
Als echter zijn vader, Jimmy’s steun en toeverlaat, voor een aantal jaren de gevangenis in gaat, gaat het eerst met de familie en daarna ook met Jimmy volledig de foute kant op. Hij raakt hevig aan de (zwaardere) drugs en zijn miljoenen worden er in korte tijd volledig doorheen gejaagd.
Ondertussen is hij 26 jaar, heeft hij geen eigen huis meer en woont hij bij zijn moeder en 2 broers op een afgelegen boerderij. Zijn destructieve levensstijl heeft diepe sporen op zowel hem zelf als zijn familie achter gelaten.
Talent
Zijn vader die binnenkort vrij komt heeft al aangekondigd er alles aan te doen om zijn zoon weer volledig op het goede spoor te brengen. Want het talent voor gitaarspelen is nooit verdwenen.
Misschien dat Jimmy met alles wat er de afgelopen jaren is gebeurt nog eens heel erg sterk terug kan komen. Als hij natuurlijk van de genotsmiddelen kan afblijven.
Film
Van Jimmy’s leven tot nu toe, en de laatste jaren in het bijzonder, is nu onder de titel ‘De vader, de zoon & het talent’ een documentairefilm verschenen. Filmmaker Jeroen Berkvens heeft er een zeer bijzonder document van weten te maken waarbij eenieder die dicht in de omgeving van Jimmy staat de kans krijgt zijn of haar verhaal te vertellen.
Met al dat talent wat Jimmy (nog steeds) bezit is het vertelde verhaal des te schrijnender. Maar een bijzonder film is het gevolg.
* Het album ‘The Incredible Jimmy Suite’ is nog steeds te verkrijgen. De film ‘De vader, de zoon & het talent’ draait vanaf 8 maart in de filmtheaters.

Noot van mij:

In dit verband roep ik nog even de uitzending van het uur van de wolf "Djangomanie" in herinnering.
Fantastisch om te zien hoeveel mensen er wereldwijd zoveel jaar na de dood van Django nog gek zijn op zijn stijl van gitaar spelen. Deze documentaire laat onder andere een Japanner zien die na een werkdag van een uur of 11 zich nog 3 uur in een piepkleine geluiddichte kast in een piepklein flatje terugtrekt om zijn gitaarspel te verbeteren. Eerlijk is eerlijk, hij speelde als een tierelier.

Om eens bij stil te staan.

"Muziek zegt wat je niet kunt zeggen"

Annemarie Breukers - Wageningen Universiteit.

woensdag, januari 17, 2007

Bert van den Brink




Pianist Bert van den Brink is de winnaar geworden van de VPRO/Boy Edgar Prijs 2007. Dat heeft de organisatie van de muziekprijs maandag bekendgemaakt. De prijs, de belangrijkste in Nederland op het gebied van jazz en geïmproviseerde muziek, bestaat uit een plastiek van Jan Wolkers en een bedrag van 12.500 euro.

"Zijn spel is direct herkenbaar, iets wat alleen de groten in de jazz weten te bereiken", aldus de jury. Pianist, componist, arrangeur, docent en producent Bert van den Brink speelde met vele beroemde binnen- en buitenlandse artiesten, zoals Toots Thielemans, Chet Baker, Nat Aderly, Louis van Dijk, Jules de Corte en Denise Jannah.
Het is ook erg leuk om een kijkje op zijn website www.bertvandenbrink.com te nemen. Hij zet daar elke week een nieuw mini concert op. Dat is gratis te downloaden en te vinden onder de link Bert's bytes.

maandag, januari 15, 2007

Gek op lijstjes!

Als je gek bent op lijstjes zoals b.v. top 2000, filmhits top 100, foute kerst top 33, bbc album top 100, klassieke top 1000, zomerse 50, songfestival top 50, valentijn top 101 en nog vele andere, kijk dan eens op www.hitsallertijden.nl .

donderdag, januari 11, 2007

Uit Wikipedia

Blues is een muziekstijl die ongeveer tussen 1860 en 1900 is ontstaan en zijn oorsprong vindt in de muziek die slaven (uit Afrika afkomstige negers) in het Zuiden van de Verenigde Staten - o.a. in de Mississippidelta, tussen Memphis en New Orleans) - maakten. De voornaamste muzikale bronnen die tot het ontstaan van de blues hebben bijgedragen zijn de religieuze liederen (gospels, spirituals), de worksongs en de fieldhollers. Een typische variant van de blues is de cajunmuziek. Muziek maken met elkaar of alleen, met of zonder instrumenten, was voor hen vaak de enige manier om hun lijden uit te drukken en te verzachten. Omdat deze muziek een melancholische toon en inhoud had, werd ze 'blues' genoemd.
Soms gebruikten de zangers 'scheldwoorden' die de bewakers niet kenden. Ze spraken bijvoorbeeld af dat 'hark' in hun liedje als 'zot' bedoeld werd. Zo konden ze de bewakers uitschelden zonder dat dezen het merkten. Ze maakten zelf instrumenten en 's avonds zongen ze uit volle borst over de miserie die ze hadden.
De aanduiding 'blue' voor rouw is afkomstig uit de zeilscheepvaart. Als een schip haar kapitein of een andere officier tijdens de reis verloor, voerde ze voor de rest van de reis een blauwe vlag en werd een blauwe band rond het hele schip geschilderd alvorens de thuishaven binnen te lopen.
Toen vele zwarten rond de Eerste Wereldoorlog vanuit het Zuiden naar de steden in het Noorden (o.a. Chicago en Detroit) trokken, kreeg de blues een meer 'stedelijk' geluid, voornamelijk gekenmerkt door het gebruik van elektrisch versterkte instrumenten. Deze meer up-tempo variant van de blues zou later de weg bereiden voor rhythm and blues en rock 'n' roll. Deze laatste zouden de blues enigszins naar de achtergrond dringen, maar in de jaren '60 en '70 leefde het genre op doordat Britse (blanke) rockmuzikanten als Eric Clapton, de Rolling Stones en Led Zeppelin opnieuw blues gingen spelen.
Alle stijlen van de jazz zijn sterk door de blues beïnvloed, van New Orleans Jazz tot en met cool jazz.

vrijdag, januari 05, 2007

Gezien en gehoord Cristina Branco



Cristina trad op 4 januari in Musis Sacrum in Arnhem op. Samen met haar begeleidingsgroep - pianist en 2 gitaristenen en haar echtgenoot op portugese gitaar gaf ze een kort maar geweldig concert. Het concert bevatte veel fado nummers, dit in het kader van het promoten van haar nieuwe DVD die Amalia Rodriguez als inspiratiebron heeft.
Tijdens het concert heb ik geprobeerd foto's te maken zonder het gebruik van een flitser. Zoals je hier ziet is dat helaas niet gelukt. Dat is jammer want behalve een goede zangeres is het ook een heel mooie vrouw.
'Live' is opgenomen tijdens een optreden in de Leidsche Schouwburg. Branco (35) vormt met de vurige Mariza zonder twijfel de nieuwe belichaming van fado. Haar performance – afwisselend sensueel en onschuldig, maar altijd krachtig – is een ervaring op zich.
Ze zingt maar liefst negentien liedjes op deze dvd, waaronder een aantal klassiekers van haar grote idool Amália Rodrigues.

Op de foto hieronder ziet ze er wat beter uit:

donderdag, januari 04, 2007

Over nummer 1 op mijn lijst - Solomon Burke


Tekst van dit artikel komt uit Kindamuzik, het is een recensie van Solomon's laatste CD, Nashville.


De foto is afkomstig van rollingstone.com

Solomon Burke is de 'King of rock-'n-soul', maar vergeet niet dat hij zich in zijn beginjaren vooral op het grensvlak van country en soul begaf. Op het terrein waar Ray Charles de onbetwiste koning was, had Burke met een nummer als 'Just out of Reach' in 1960 immers zijn eerste hit. Atlantic wilde Burke echter niet vastpinnen op het countryrepertoire, zodat Burke toch vooral bekend werd om zijn crossover van soul en pop, of rock, beter gezegd.
Op zijn nieuwste album, Nashville, doet Burke oude tijden herleven. In tien dagen tijd losjes opgenomen bij Buddy Miller thuis geeft de plaat soulinterpretaties van oude en nieuwe countryliedjes en lijkt daarmee in opzet een beetje op die van zijn daverende comebackalbum Don't Give up on Me. Speciaal voor dat album schreven vooraanstaande songschrijvers als Brian Wilson, Tom Waits en Bob Dylan nieuwe liedjes. Zo uniek is Nashville niet, al telt het album in de liedjes van Patty Griffin en Gillian Welch wel twee primeurs, naast covers van onder anderen Bruce Springsteen ('Ain't Got You'), Buddy en Julie Miller ('Does My Ring Burn Your Finger'), en George Jones en Earl Montgomery ('We're Gonna Hold On').
Na het zwaar geproduceerde Make Do With What You Got is Nashville, geproduceerd door Buddy Miller, een soberder werkstuk, waarmee het meer aansluit bij Don't Give Up On Me. De toegevoegde waarde is dat Burke op de nummers van Dolly Parton, Gillian Welch en Patty Griffin bijgestaan wordt door de schrijvers ervan. Daarnaast zingt Burke duetten met Patty Loveless en de onvermijdelijke Emmylou Harris.
Nashville opent met Tom T. Halls 'That's How I Got to Memphis', waarop Burke alleen begeleid wordt door Buddy Miller op akoestische gitaar en een bassist. Andere nummers worden daarentegen voorzien van strijkers en achtergrondkoren, net wat het nummer vraagt. Voor Jim Lauderdale's juichende 'Seems Like You're Gonna Take Me Back' wordt alles uit de kast gehaald; in het wanhopige 'Valley of Tears' van Gillian Welch klinkt de stem van Burke off mic juist woest en ledig.
Door de veelheid aan gastmuzikanten is Nashville een zeer veelzijdige plaat geworden, bijeengehouden door de machtige stem van Burke, want laat hier geen misverstand over bestaan: de afsluiter ''Til I Get It Right' slaat uiteraard niet op Burke's onvermogen als zanger, maar op de onvolkomenheid van de liefde. De koning van de rock-'n-soul zit nog altijd stevig op zijn troon.

Lijstjes tijd

Mijn top 5 CD lijst over 2006 is als volgt:

1- Solomon Burke, Nashville
2-Bob Dylan, Modern times
3-Bruce Springsteen, We shall overcome, the Pete Seeger sessions
4-The Beatles, Love
5-Toumani Diabaté, Boulevard de l'Indépendence

dinsdag, januari 02, 2007

Dylan komt

Bob Dylan geeft 8 april een concert in de Heineken Music Hall in Amsterdam. De voorverkoop begint zaterdag, zo liet concertorganisator Mojo woensdag weten.
Bob Dylan, geboren als Robert Allen Zimmerman, heeft bijna vijftig albums op zijn naam staan, met als laatste wapenfeit Modern Times. Hij werd wereldberoemd met nummers als Blowin' In The Wind en The Times They Are A-Changin.
De laatste keer dat Dylan in Nederland optrad, was in oktober 2005 in Ahoy Rotterdam.