accoorden en teksten

op http://www.azchords.com/ zijn van heel veel songs de accoorden en de teksten te vinden.

Genoten

Genoten van Lang Lang tijdens het geweldige Prinsengracht concert en tijdens het Ronde Weide Salsa Concert. Het weer werd toch een heel grote spelbreker. Een geweldige Salsa band, de saxofonist krijgt van mij de hoofdprijs.

dixie chicks

Dixie Chicks: Taking The Long Way door Bart Steenhaut overgenomen uit de Belgische krant "De Morgen"

Chicks met scherp randje
****

De Dixie Chicks zijn cool. Dat had tot voor kort minder met hun muziek te maken dan met het feit dat ze zich twee jaar geleden openlijk tegen George Bush hebben gekeerd en door conservatief Amerika prompt verketterd werden. Maar op Taking The Long Way laten de Chicks hun tanden zien en krijgen ze hulp van een Chili Pepper en vooral producer Rick Rubin.

Die gasten hebben het geluid van het Texaanse trio niet zozeer drastisch veranderd, dan wel een andere richting uitgestuurd. Rubin, dit jaar al de man achter de nieuwe Red Hot Chili Peppers, de comeback van Neil Diamond én de postuum afgewerkte American-cd van Johnny Cash, heeft de songs benaderd alsof de Dixie Chicks een rockgroep zijn die een countryplaat opnemen in plaats van andersom. Dat leidt zeer dikwijls tot een fraai, zelfs radiogeniek geluid, dat meer raakpunten vertoont met Sheryl Crow (die ook zelf opduikt) dan - ik zeg maar wat - Shania Twain of LeAnn Rimes.

Meer dan eens moet je aan The Seeger Sessions-cd van Springsteen denken, met veel ruimte voor banjo's, violen, akoestische gitaren, mandolines en xylofoons. Niet dat de songs rauw klinken, want de blik blijft stevig op de mainstream gericht, maar het niveau van de songs is opvallend. Dat is des te frappanter omdat Taking The Long Way de eerste cd is waarop de Chicks niet op materiaal van anderen terugvallen, maar zelf aan elk nummer hebben meegeschreven.

Naast Sheryl Crow worden ze daarin bijgestaan door namen als Neil Finn, Keb'Mo en Dan Wilson, maar je kunt je geen moment van de indruk ontdoen dat de meisjes zichzelf pas op deze vierde cd helemaal ontdekt hebben. In die mate zelfs dat ze het nu aandurven om een autobiografisch nummer te schrijven over onvruchtbaarheid, een thema dat je niet meteen met popmuziek in verband brengt. In 'Lubbock Or Leave It' kaarten ze de kneuterige mentaliteit in de Biblebelt aan, de titelsong is een fraai relaas over uit het oog verloren vrienden die nooit de moed hebben gehad om over de begrenzingen van hun dorp heen te kijken, en 'Not Ready to Make Nice' geeft aan dat ze zich door de doodsbedreigingen na de uitspraken over Bush niet uit hun lood laten slaan ("How in the world can the words that I said/Send somebody so over the edge/That they'd write me a letter/Sayin' that I better shut up and sing/Or my life will be over"). Het klinkt oprecht en gemeend, alsof ze het niet erg vinden dat hun verkoop is gehalveerd sinds ze openlijk de kaart van de democratie hebben getrokken. Zoals gezegd: de Dixie Chicks zijn cool. En ze hebben een uitstekende cd gemaakt.

The Gourds onder contract bij Munich Records

Compilation Of American Bands On A Dutch label Named After A German Town. Deze titel van een verzamelaar die in 2000 op dit label uitkwam is -een beetje kort door de bocht- ook meteen een goede omschrijving van label en distributiekantoor (15.000 titels) Munich Records.

In 1972 koopt de huidige eigenaar en jazzliefhebber Job Zomer (juli j.l. overleden) de Munnickendam Groothandel BV van de heer Munnickendam, die grossiert in 'religieuze' 78-toeren platen. Bij het zoeken naar een nieuwe naam laat Zomer zich inspireren door de uitstraling van de in datzelfde jaar gehouden Olympische spelen in Munchen. Alle volkeren die na twee wereldoorlogen eindelijk weer vreedzaam samenkomen. Van die dingen.

Hoewel de spelen wat dit betreft een beetje teleurstellend verlopen, groeit het label snel. Van een duidelijk beleid is echter geen sprake; iedere nieuwe werknemer neemt met zijn eigen muzieksmaak ook potentiële nieuwe artiesten en stromingen mee naar het label. Dit resulteert in een zeer uitgebreide artiestenstal. Munich grossiert -naast jazz- inmiddels dan ook in roots en reggae, wereld en dance, singer en songwriter.


Op deze plek wordt -zo compleet mogelijk- de Munich-inhoud samengebracht die 3voor12 rijk is. Dit is de plaats die verwijst naar Munich-artiesten met een eigen pagina in 3voor12 waar tekst, beeld en geluid worden gebundeld.

Plus: vijf vragen aan Ingmar van Wijnsberge van Munich Records.

-Wat maakt Munich Records uniek?
"Dat er echt alleen maar muziekliefhebbers bij ons werken. Zelfs bij de financiële afdeling zit niemand die thuis alleen maar een DVD van de Dire Straits heeft liggen."

-Wanneer is een Munich release een succes?
"Als de verkoop of de reacties dusdanig zijn dat er op de een of andere manier een vervolg aan gegeven kan worden. Door nog een album van de betreffende artiest uit te kunnen brengen, of nog iets anders in dat genre te kunnen doen."

-Op welke release is Munich het meest trots?
"Dat kan ik niet zeggen, dan krijg ik ruzie met mijn collega's. Het is voor iedereen namelijk weer anders."

-Wat verbindt jullie releases?
"Ik denk dat de muziek die wij verkopen nog steeds een gospel invloed in zich heeft. Hoewel dat eigenlijk wel een beetje geldt voor alle muziek."

-Waarom hebben jullie zoveel Amerikaanse acts, en hoe kom je met de artiesten in contact?
"Omdat onze muzieksmaak vaak traditionele Noord-Amerikaanse muziek betreft zijn we natuurlijk op Amerika gericht. Het maken van contact is een natuurlijk maar langzaam proces. Vier jaar geleden waren we bij een Texaanse vriend op bezoek waar heel toevallig The Gourds een demo aan het opnemen waren. Nadat we hen getekend hadden kwam iemand van The Gourds weer met een tape van The Baptist Generals. Zij kwamen weer met Centro-Matic, die overigens al van ons gehoord hadden. Johnny Dowd meldde zich zelf, Damon Bramblett zagen we bij een optreden en op internet komen we ook wel eens wat tegen. Maar we doen ook Nederlandse bands. Stuurbaard Bakkebaard meldde zich bij ons en we hebben net een cd van de Skidmarks uitgebracht. Maar als er een jaar lang niets voorbij komt waarvan iemand uit zijn dak gaat, dan doen we het natuurlijk niet."

ontdekking

Via de autoradio hoorde ik een heel lekker nummer. In de afkondiging hoorde ik als naam de group the Chords, na enig speurwerk bleek het de amerikaanse group the Gourds te zijn.

De muziek van de Gourds doet denken aan John Hiat,John Fogerty en the Band.

Warm aanbevolen!De CD heet Heavy Ornamentals.

Zomer malaise

Het is heel ergerlijk hoe er met muziekliefhebbers omgesprongen wordt. Wat zou deze komkommertijd met nieuws over slangen etc. niet mooi gevuld kunnen worden met muziekfilms, muziek documentaires etc., er is nog zoveel moois in de archieven van de NOS en buitenlandse zenders.

Alleen als die mooie stories zoals de Glen Miller, Benny Goodman en Gene Krupa stories. De film over Billie Holiday om er maar een paar te noemen. Maar nee hoor we moeten Jolink, Gordon en Froger tolereren.Erg genoeg voor een snelle greep naar de afstandsbediening.

Neem de late uurtjes om de minderheden te bedienen, de DVD recorder staat al paraat. Nu de programma's nog.