dixie chicks

Dixie Chicks: Taking The Long Way door Bart Steenhaut overgenomen uit de Belgische krant "De Morgen"

Chicks met scherp randje
****

De Dixie Chicks zijn cool. Dat had tot voor kort minder met hun muziek te maken dan met het feit dat ze zich twee jaar geleden openlijk tegen George Bush hebben gekeerd en door conservatief Amerika prompt verketterd werden. Maar op Taking The Long Way laten de Chicks hun tanden zien en krijgen ze hulp van een Chili Pepper en vooral producer Rick Rubin.

Die gasten hebben het geluid van het Texaanse trio niet zozeer drastisch veranderd, dan wel een andere richting uitgestuurd. Rubin, dit jaar al de man achter de nieuwe Red Hot Chili Peppers, de comeback van Neil Diamond én de postuum afgewerkte American-cd van Johnny Cash, heeft de songs benaderd alsof de Dixie Chicks een rockgroep zijn die een countryplaat opnemen in plaats van andersom. Dat leidt zeer dikwijls tot een fraai, zelfs radiogeniek geluid, dat meer raakpunten vertoont met Sheryl Crow (die ook zelf opduikt) dan - ik zeg maar wat - Shania Twain of LeAnn Rimes.

Meer dan eens moet je aan The Seeger Sessions-cd van Springsteen denken, met veel ruimte voor banjo's, violen, akoestische gitaren, mandolines en xylofoons. Niet dat de songs rauw klinken, want de blik blijft stevig op de mainstream gericht, maar het niveau van de songs is opvallend. Dat is des te frappanter omdat Taking The Long Way de eerste cd is waarop de Chicks niet op materiaal van anderen terugvallen, maar zelf aan elk nummer hebben meegeschreven.

Naast Sheryl Crow worden ze daarin bijgestaan door namen als Neil Finn, Keb'Mo en Dan Wilson, maar je kunt je geen moment van de indruk ontdoen dat de meisjes zichzelf pas op deze vierde cd helemaal ontdekt hebben. In die mate zelfs dat ze het nu aandurven om een autobiografisch nummer te schrijven over onvruchtbaarheid, een thema dat je niet meteen met popmuziek in verband brengt. In 'Lubbock Or Leave It' kaarten ze de kneuterige mentaliteit in de Biblebelt aan, de titelsong is een fraai relaas over uit het oog verloren vrienden die nooit de moed hebben gehad om over de begrenzingen van hun dorp heen te kijken, en 'Not Ready to Make Nice' geeft aan dat ze zich door de doodsbedreigingen na de uitspraken over Bush niet uit hun lood laten slaan ("How in the world can the words that I said/Send somebody so over the edge/That they'd write me a letter/Sayin' that I better shut up and sing/Or my life will be over"). Het klinkt oprecht en gemeend, alsof ze het niet erg vinden dat hun verkoop is gehalveerd sinds ze openlijk de kaart van de democratie hebben getrokken. Zoals gezegd: de Dixie Chicks zijn cool. En ze hebben een uitstekende cd gemaakt.