Over nummer 1 op mijn lijst - Solomon Burke

Tekst van dit artikel komt uit Kindamuzik, het is een recensie van Solomon's laatste CD, Nashville.

De foto is afkomstig van rollingstone.com

Solomon Burke is de 'King of rock-'n-soul', maar vergeet niet dat hij zich in zijn beginjaren vooral op het grensvlak van country en soul begaf. Op het terrein waar Ray Charles de onbetwiste koning was, had Burke met een nummer als 'Just out of Reach' in 1960 immers zijn eerste hit. Atlantic wilde Burke echter niet vastpinnen op het countryrepertoire, zodat Burke toch vooral bekend werd om zijn crossover van soul en pop, of rock, beter gezegd.
Op zijn nieuwste album, Nashville, doet Burke oude tijden herleven. In tien dagen tijd losjes opgenomen bij Buddy Miller thuis geeft de plaat soulinterpretaties van oude en nieuwe countryliedjes en lijkt daarmee in opzet een beetje op die van zijn daverende comebackalbum Don't Give up on Me. Speciaal voor dat album schreven vooraanstaande songschrijvers als Brian Wilson, Tom Waits en Bob Dylan nieuwe liedjes. Zo uniek is Nashville niet, al telt het album in de liedjes van Patty Griffin en Gillian Welch wel twee primeurs, naast covers van onder anderen Bruce Springsteen ('Ain't Got You'), Buddy en Julie Miller ('Does My Ring Burn Your Finger'), en George Jones en Earl Montgomery ('We're Gonna Hold On').
Na het zwaar geproduceerde Make Do With What You Got is Nashville, geproduceerd door Buddy Miller, een soberder werkstuk, waarmee het meer aansluit bij Don't Give Up On Me. De toegevoegde waarde is dat Burke op de nummers van Dolly Parton, Gillian Welch en Patty Griffin bijgestaan wordt door de schrijvers ervan. Daarnaast zingt Burke duetten met Patty Loveless en de onvermijdelijke Emmylou Harris.
Nashville opent met Tom T. Halls 'That's How I Got to Memphis', waarop Burke alleen begeleid wordt door Buddy Miller op akoestische gitaar en een bassist. Andere nummers worden daarentegen voorzien van strijkers en achtergrondkoren, net wat het nummer vraagt. Voor Jim Lauderdale's juichende 'Seems Like You're Gonna Take Me Back' wordt alles uit de kast gehaald; in het wanhopige 'Valley of Tears' van Gillian Welch klinkt de stem van Burke off mic juist woest en ledig.
Door de veelheid aan gastmuzikanten is Nashville een zeer veelzijdige plaat geworden, bijeengehouden door de machtige stem van Burke, want laat hier geen misverstand over bestaan: de afsluiter ''Til I Get It Right' slaat uiteraard niet op Burke's onvermogen als zanger, maar op de onvolkomenheid van de liefde. De koning van de rock-'n-soul zit nog altijd stevig op zijn troon.