Tom Jones - Praise & Blame

Uitgegeven:	25 juli 2010 08:37
Laatst gewijzigd:	25 juli 2010 08:37

Sinds Johnny Cash in contact kwam met platenproducer Rick Rubin is er weer hoop voor bejaarde popsterren. Niet langer hoeven ze als zielige marionetten hun hits van weleer te vertolken tot ze er dood bij neervallen. Sobere liedjes en integere opnames blijken succesvoller, zo weet ook Tom Jones.

Alweer 45 jaar geleden bracht de zanger uit Wales zijn eerste plaat uit. Om het even in perspectief te zetten: in 1965 verschenen ook de Beatles-albums Help! en Rubber Soul en Elvis Presley (een vriend van Jones) zocht zijn heil in Hollywood, drie jaar voor zijn comeback.

Tom is inmiddels zeventig. Hij is gestopt met zijn haren zwart te verven en hij laat tegenwoordig een baardje staan. De flashy Las Vegas-variétézanger van weleer is een oude man geworden, die na zijn samenwerking met danceproducer Chicane moderne popmuziek de rug heeft toegekeerd.

Met Ethan Johns (producer van Ryan Adams, Kings Of Leon en Laura Marling) achter de knoppen, maakte Jones het gospelalbum Praise & Blame. Dat staat – los van enkele countryalbums begin jaren ‘80 – in schril contrast met de rest van zijn repertoire.

Devoot

De toon is meteen gezet met een kalme uitvoering van Dylans What Good Am I. Zelden klonk Tom Jones zo rustgevend als op de devote folksong Did Trouble Me van Susan Werner en het spijtbetuigende countrynummer If I Give My Soul van Billy Joe Shaver.

Jones ontwijkt de genrespecifieke clichés niet, zoals te horen is op zijn cover van Percy Mayfields opgewekte Strange Things en Deacon Leon Davis’ loflied Didn’t It Rain uit 1926.

Opruiend

Praise & Blame bevat niet enkel zoete gospels. Zo verrast Jones met vuige bluesarrangementen op Lord Help van Jesse Mae Hemphill en een opruiende rockabillyversie van de Don Gibson-gospelkraker Don’t Knock.

Zelden klonk Tom Jones zo onverschrokken als op zijn rauwe uitvoering van het John Lee Hooker-nummer Burning Hell en hij brult Nobody’s Fault But Mine van bluesicoon Blind Willie Johnson over een zompige backingtrack.

Verbastert

Je komt er niet onderuit om Jones toch te vergelijken met Johnny Cash, alleen al omdat beiden Ain’t No Grave (origineel van Bozie Sturdivant) opnamen. De versie van Cash blijft superieur. Jones verbastert God’s Gonna Cut You Down van Golden Gate Quartet tot Run On, in navolging van Presley.

Opvallend is dat veel nummers over de dood gaan. Toch klinkt Tom Jones nog springlevend, anders dan de krakende stem van Cash in zijn nadagen. Desondanks is Praise & Blame beter en gedenkwaardiger dan menig popalbum uit zijn catalogus.