Een nieuwe van "His Bobness"

Cd van de week: Bob Dylan - Together Through Life ****

Volgende maand wordt Bob Dylan 68, maar een rustige oude dag zit er voorlopig niet in. De man gaat onverdroten door met zijn Never Ending Tour en ook Together through Life, zijn 33ste cd, klinkt weer opvallend geïnspireerd en vitaal.

Dylan maakt al een halve eeuw muziek en heeft een catalogus van zeshonderd songs. Niemand zou het hem dus kwalijk nemen mocht hij beslissen op zijn lauweren te gaan rusten. Maar zolang zijn muze hem niet in de steek laat, blijft hij prima platen maken. Zijn vorige, Modern Times, bereikte in de VS de top van de charts en ging vier miljoen keer over de toonbank. His Bobness is dus verre van uitgeblust, ook al klinkt zijn stem tegenwoordig raspend en krakend, als door de elementen aangevreten.

Together through Life kwam verrassend snel en impulsief tot stand. Cineast Olivier Dahan, van La vie en rose, verzocht Bob Dylan enkele songs te schrijven voor zijn nieuwe film, My Own Love Song. De zanger kwam prompt op de proppen met 'Life Is Hard', een zoete, met mandolines versierde ballad, gecroond in de stijl van Bing Crosby, en voor hij het wist rolden nog negen andere nummers uit zijn pen.

De nieuwe plaat sluit stilistisch aan bij de vorige twee, maar klinkt rauwer, directer en grofkorreliger. Dat ligt deels aan het nijdige gitaargeluid van Mike Campbell (zie Tom Petty's Heartbreakers) en Dylan zelf, deels aan de Chicagobluesvibe die de songs domineert. Nog bepalender is de aanwezigheid van David Hidalgo (Los Lobos), die met zijn veelzijdige accordeonspel zijn stempel op de muziek drukt zoals de viooluithalen van Scarlet Rivera dat destijds deden op Desire. Dat merk je meteen aan 'Beyond Here Lies Nothin'', een swampy samba waarin zich een mariachitrompet verschuilt, het schuifelende 'Forgetful Heart' (met banjo), het wonderlijke 'This Dream of You' en het naar Doug Sahm verwijzende 'If You Ever Go to Houston', die allemaal invloeden van tex-mex en musica norteña verraden.

De bluesrocker 'My Wife's Hometown' en de shuffle 'Jolene' herinneren dan weer aan de Chess-sound uit de fifties, terwijl in de andere songs echo's opkringelen uit het werk van Howlin' Wolf, Willie Dixon, Jimmy Reed of Otis Rush. Zoals het iemand die opgroeide met orale folk- en bluestradities betaamt, leent en citeert Bob Dylan dat het een aard heeft: de jongste jaren speelde hij al leentjebuur bij de Japanse schrijver Junichi Saga en de obscure dichter Henry Nimrod en in de teksten uit zijn nieuwe cd, geschreven met Robert Hunter van The Grateful Dead, integreert hij regelmatig passages uit The Canterbury Tales van Chaucer.

Toch gaat Together through Life vooral over het hier en nu. Dylan schildert een portret van de Amerikaanse samenleving en in 'I Feel a Change Comin' On' (southern soul gekruist met country) en het even apocalyptische als absurdistische 'It's All Good' doet hij dat met veel zwarte humor. Alsof de Meester zich voorneemt feestend ten onder te gaan. Sommigen wimpelen de nieuwe Dylan al af als een tussendoortje, maar zij dwalen. Want ook al hoor je aanvankelijk weinig instantklassiekers, de songs krijgen bij iedere beluistering meer diepte en kleur. Naar ons gevoel is dat een goed teken. (Columbia) (Dirk Steenhaut)